Η Κύπρος έχασε ένα από τα πιο όμορφα παιδιά της: Η Sabiha Hikmet έφυγε στις 20 Ιανουαρίου 2025, αφήνοντας πίσω της την κόρη της Natalie Hifsiye Σιμιλλίδου, τον γιο της Emin Hikmet και τα εγγόνια της. Η Sabiha Hikmet ήταν ένα σύμβολο των ανθρώπων που έχουν «παρενοχληθεί από την ίδια τους την κοινότητα» και που προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτό. Όταν παντρεύτηκε τον Ayhan Hikmet, ήταν νέα. Ο Ayhan Hikmet, μαζί με τον Ahmet Muzaffer Gurkan έδιναν έναν σκληρό αγώνα μέσω της εβδομαδιαίας εφημερίδας που εξέδιδαν και ονομαζόταν «Cumhuriyet» («Δημοκρατία») - το όνομα δεν ήταν τυχαίο. Ο Ayhan Hikmet και ο Ahmet Muzaffer Gurkan ήταν προοδευτικοί δικηγόροι και πίστευαν στην επιβίωση της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας. Πίστευαν στην ειρηνική συνύπαρξη των δύο κύριων κοινοτήτων.
Βομβαρδισμός Bayraktar
Όταν το 1962 βομβαρδίστηκε το τζαμί Bayraktar ως μια μορφή «προβοκάτσιας» για να κινητοποιηθεί η τουρκοκυπριακή κοινότητα εναντίον της ελληνοκυπριακής, η «Cumhuriyet» έγραψε ότι θα αποκάλυπτε ποιος έκανε αυτή την προβοκάτσια και τα ονόματά τους. Η τουρκοκυπριακή «υπόγεια οργάνωση» δεν θα επέτρεπε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο - τόσο ο Ayhan Hikmet όσο και ο Ahmet Muzaffer Gurkan ήταν ήδη στόχος της εφημερίδας «NACAK» («Τσεκούρι») που ήταν το φερέφωνο της τουρκοκυπριακής ηγεσίας. Η εφημερίδα NACAK επιτίθετο συνεχώς στον Ayhan Hikmet και τον Ahmet Muzaffer Gurkan λόγω των όσων έγραφαν στην εφημερίδα «Cumhuriyet», μια εφημερίδα εβδομαδιαίας κυκλοφορίας που ετοιμαζόταν να γίνει ημερήσια. Πριν προλάβουν να γίνει καθημερινή η εφημερίδα ή να αποκαλύψουν τα ονόματα εκείνων που είχαν βομβαρδίσει το τζαμί Bayraktar, δολοφονήθηκαν και οι δύο τη νύχτα της 23ης Απριλίου 1962 από κάποιους εκτελεστές της «υπόγειας οργάνωσης».
Δολοφονήθηκε δίπλα στη σύζυγό του
Ο Ayhan Hikmet δολοφονήθηκε ενώ κοιμόταν στο κρεβάτι του δίπλα στη γυναίκα του Sabiha Hikmet. Τα παιδιά του τον είδαν αιμόφυρτο. Η κόρη του Hifsiye (Natalie) ήταν μόλις τεσσάρων χρονών και χρόνια αργότερα, το 2005, όταν της πήρα συνέντευξη, μου είπε ότι θυμόταν τα πάντα πολύ καλά. Ο γιος του, ο Emin Hikmet ήταν μόλις δύο χρονών. Την ίδια νύχτα, ο Ahmet Muzaffer Gurkan έγινε επίσης στόχος των εκτελεστών της «υπόγειας οργάνωσης» και πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στο αυτοκίνητό του. Και με αυτόν τον τρόπο, η εφημερίδα «Cumhuriyet» σίγησε για πάντα.
Αλλά οι ενοχλήσεις δεν θα σταματούσαν εκεί: Αυτή τη φορά καταδίωκαν τη Sabiha Hikmet και άρχισαν. Όχι μόνο αυτή, αλλά και τη σύζυγο του Ahmet Muzaffer Gurkan, Ismet. Και αυτή μου είπε για όλα όσα πέρασε, κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μου μαζί της χρόνια αργότερα στο σπίτι της στη Λευκωσία. Ζούσε μέσα στον φόβο.Την πήραν σε ένα άδειο δωμάτιο σε ένα γυμνάσιο όπου υπήρχε ένα κρεβάτι και την απείλησαν ότι θα μπορούσαν να τη βιάσουν. Ζούσε κλειδωμένη στο σπίτι της με τις γάτες της, μόνη, πληγωμένη και φοβισμένη. Καθίσαμε στο σαλόνι της στην Ομορφίτα, στις κατοικίες που έχτισαν οι Βρετανοί για τα φτωχά κοινωνικά στρώματα και με συμβούλευε να μην γράψω τίποτα παρόλο που μου έλεγε διάφορα. «Δεν θέλω να πεθάνω από τις γροθιές τους» μου είπε, υπογραμμίζοντας τον φόβο και τη μοναξιά της.
Όσο για τη Sabiha Hikmet, πήρε τα δύο μικρά παιδιά της και μεταφέρθηκαν στο νότιο τμήμα του νησιού, νομίζοντας ότι θα μπορούσε να είναι μακριά από αυτούς τους ανθρώπους. Είχε βρει δουλειά στο ΡΙΚ ως παρουσιάστρια ειδήσεων στο τουρκικό τμήμα. Αλλά οι παρενοχλήσεις της «υπόγειας οργάνωσης» συνεχίζονταν και εκεί και προσπαθούσαν ακόμα και να τη δηλητηριάσουν. Μετέτρεψαν τη ζωή της σε κόλαση. Δεν μπορούσε ποτέ να επιστρέψει στο σπίτι της στην Karabuba και όταν την επισκέφτηκα χρόνια αργότερα για μια συνέντευξη, είχε πολλές κλειδαριές στην πόρτα της. Στην πραγματικότητα ερχόταν συχνά στο σπίτι μας, ήμουν μικρό παιδί και θυμούμαι τόσο εκείνη όσο και τη Hifsiye (Natalie). Πριν φύγουν για το νότιο τμήμα του νησιού μας, έπαιζα με τη Hifsiye στον κήπο μας. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η Sabiha Hikmet παντρεύτηκε έναν Ελληνοκύπριο και νομίζω ότι απέκτησαν ένα παιδί και συνέχισε την υπόλοιπη ζωή της στο νότιο τμήμα της Λευκωσίας. Την είχα επισκεφθεί στο σπίτι της στις 21 Απριλίου 2006 και ο γιος της Emin Hikmet μας είχε τραβήξει μια φωτογραφία μαζί. Είχαμε καθίσει να μιλήσουμε για όσα πέρασε όλα αυτά τα χρόνια.
Ορφανά του εθνικισμού
Είχα επίσης πάρει συνέντευξη από τη Hifsiye (Natalie), καθώς και από τον Emin Hikmet, στο πλαίσιο μιας σειράς συνεντεύξεων που είχα κάνει το 2005 με τίτλο «Τα ορφανά του εθνικισμού». Σε αυτή τη σειρά συνεντεύξεων προσπάθησα να πάρω συνεντεύξεις τόσο από Τουρκοκύπριους όσο και από Ελληνοκύπριους των οποίων οι πατέρες ή στενοί συγγενείς σκοτώθηκαν από τη δική τους πλευρά, από ακραίους εθνικιστές. Στο πλαίσιο αυτής της σειράς είχα πάρει συνεντεύξεις από τις αδελφές του Dervish Ali Kavazoghlou, την κόρη του Κώστα Μισαούλη, τη Στέλλα. Πήρα συνέντευξη από τον γιο του Ηλία Τοφαρή, δηλαδή τον Ανδρέα Δημητρίου Τοφαρή - ο Ηλίας Τοφαρής δολοφονήθηκε από κακοποιούς της ΕΟΚΑ στην Κώμα του Γιαλού γιατί υποστήριζε το ΑΚΕΛ και την ΠΕΟ. Και ο Πέτρος Πέτρου δολοφονήθηκε στη Λύση πάλι από κακοποιούς της ΕΟΚΑ γιατί ήταν αριστερός, και επίσης υποστήριζε το ΑΚΕΛ και την ΠΕΟ και πήρα συνέντευξη από τον γιο του Μιχάλη Πέτρου για την ίδια σειρά.
Αναπαύσου εν ειρήνη αγαπητή Sabiha Hikmet. Ήσουν ένα σύμβολο αντίστασης. Μεγάλωσες σπουδαία παιδιά. Και αυτά αγωνίζονται για την ειρήνη και την επανένωση με όλες τους τις δυνάμεις.
------------------------------------------------------------------
«Η διαίρεση είναι στα μυαλά των ανθρώπων»
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μου με τον Emin Hikmet το 2005, είπε: «Ας ξεχάσουμε όλο το παρελθόν και ας στηρίξουμε τη δημοκρατία». Πολλά πράγματα που είπε γίνονται πραγματικότητα. Σχετικά με την αιματοχυσία, ήταν σαφές ότι θα γινόταν. Κάναμε λάθη στο παρελθόν. Δεν έχει σημασία ποιος έκανε το λάθος βήμα πρώτος, αλλά όλοι κάναμε. Και μέχρι σήμερα, τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται. Κανένας δεν τα διορθώνει. Δυστυχώς, ό,τι κι αν λένε οι άνθρωποι, ζούμε με τη διαίρεση. Και η διαίρεση δεν είναι γεωγραφική, είναι στο μυαλό των ανθρώπων. Αυτό είναι το βασικό μας πρόβλημα. Αλλά οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν, να εναρμονιστούν και κατά κάποιο τρόπο, αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι. Αλλά η κάθε κοινότητα ζει στη δική της ψευδαίσθηση ασφάλειας και ρουτίνας. Αν με ρωτάτε για τις ιδέες μου σχετικά με τη λύση, αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια ηγεσία που πρέπει να οδηγεί και όχι να παραπλανά. Η ηγεσία πρέπει να θέτει ξεκάθαρους στόχους και σκοπούς. Να τοποθετήσει το Κυπριακό στο πραγματικό του πλαίσιο, να δει την Κύπρο ως μέρος της Ευρώπης και να προσπαθήσει οι άνθρωποι να είναι Ευρωπαίοι στη νοοτροπία. Τι είναι ένας Ευρωπαίος; Συμφιλίωση. Αποδοχή των διαφορών. Αποδοχή αυτού που δεν είναι παρόμοιο με το δικό σου. Σε αυτό το πλαίσιο, είχαμε ανθρώπους σε αυτή τη χώρα που ζούσαν και πρόσφεραν τον εαυτό τους, τη ζωή τους, ανεξάρτητα από το κόστος, γιατί πίστευαν ότι η Κύπρος είναι ένα κοινό σπίτι για όλους τους ανθρώπους της και σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε μόνο Έλληνες ή Τούρκους, έχουμε σε αυτή τη χώρα ζωντανούς Έλληνες, Τούρκους, Μαρωνίτες, Αρμένιους, Λατίνους. Είναι μια πολυπολιτισμική χώρα. Οι άνθρωποι το κρύβουν, δεν θέλουν να το αντιμετωπίσουν, αλλά είναι αλήθεια. Η Κύπρος είναι πολυπολιτισμική. Αυτό που πραγματικά θέλουμε σε αυτή τη χώρα είναι να αφήσουμε τον καθένα να ζήσει ελεύθερα, όπου θέλει... Στο τέλος της μέρας, αυτή η χώρα ανήκει στους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε αυτήν».
Τηλ: 99966518
